Bir bahar günü baltayı vurdular belime, dallarımı, göğe uzanan kollarımı aldılar benden. Oysa en az otuz yılım geçmişti bu deniz kıyısında... İnsanlar bıraktığında beşyüzyıl yaşayan atalarım varmış benim.
Gövdemi alıp götürdüklerinde uzun zaman kendime gelemedim. Oysa hala toprağa bağlıydı köklerim.
Yaşıyordum... Sonra yanlarımdan filizler çıkardım...
Hayata öyle tutundum. Ama çok korkuyorum...
Ya onları da fark edip keserlerse... Ya yaşamıma tümüyle son vermek için köklerimden söküp atarlarsa...
Yanımda can arkadaşım... Bir an önce büyüse kollarım. Çınar caddesinde öylece kalsak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder