BUGÜNE DAİR NOTLAR

Onlar için umutsuzluğa kapılmak yerine hep çözümler aradık durduk. İnsanlar tarafından dışlandılar biz sevgi gösterdik ve yine biz anlamaya çalıştık onları sevmeyenleri yada onlardan korkanları. Çocuklara hayvan sevgisi vermeye çalıştık aileleri hastalık kapar endişesine kapıldı,aldık aşılarımızı sokak sokak gezdik biz aşıladık. Kimisi sevgi istedi,kimisinin ilaca ihtiyacı vardı kimisinin de yemek ve su bulmaya... Tedavi etmek için kovalamak, aşı yaparken ufak bir ısırığa maruz kalmak,çuvallarla yemek taşımak,onlar için insanlarla tartışmak ve hatta o insanların sabit fikirleriyle savaşmak bile bugün yaşadıklarım kadar zor değildi ve asla olmayacak. Ben onlar için bir çok şeyi yapabilirim. Tek başıma bir köpek dövüşünün ortasına atlayıp durdurabilirim onları mesela. Hiç birinden korkmadım çocukluğumdan beri ne dişlerinden ne de hastalık bulaştırmalarından. Ama bir canlının acı çektiğini görmek konusunda çaresizdim bugüne kadar. Öyle acıyordu ki canım yaralı,hasta bir hayvan gördüğümde kendi psikolojimi korumak adına uzaklaşıyordum oradan ama sızlıyordu içimde bir yanım.
Oysa bugün değiştirdim bunu.

Çözümsüzlük içinde vicdan yapıp birkaç gün sonra unutmaktansa, bugün ilk kez denedim ve Yolda gördüğüm araba çarpmış bir köpek için geri döndüm. İyi ki dönmüşüm çünkü nefes alıyordu. Onu yoldan çektim daha fazla zarar görmesin diye ve çare düşünmeye başladım. İlk iş gönlüne, insanlığına güvendiğim hayvansever dostları aradım. Boş boş bekleyemedim birşeyler yapmalıydım. İş başa düşünce insan soğukkanlı olabiliyormuş meğer.Yarasını temizledim elimden geldiğince. Sonra dostlarımız yetiştiştiler
maddi,manevi,psikolojik her türlü destek olmaya. Veteriner hekimi beklerken birlikte dua ettik o canın yaşaması için. Bizler ve hekim elimizden geleni yaptık ve barınağa götürdük yaralı köpeğimizi. Uyur halde orada bıraktık onu sık sık kontrol etmek sözü vererek. Arabama binip gaza bastıktan sonra bırakabildim gözyaşlarımı ancak. Bugün ilk kez oturduğum yerden ahlayıp vahlamak yerine denedim. Dileğimiz,dualarımız o güzel köpeğin yaşaması için. Ama biliyorum ki onun için gitme vakti geldiyse bile, İnsan denilen varlık tarafından değer gördüğünü biliyor olacak artık. Anlamadığım şey ise;yaralı hayvanlarla daha önceki karşılaşmalarımda sorumlusu ben olmadığım halde yardım edemediğim için ben kendimi affetmezken bu insancıklar nasıl yaşarlar onları yaralayarak,umursamayarak, terkederek, tekmeleyerek ....vs. Anlamıyorum ve hiç bir düşünce sistemi bana içinde yaşadığımız bu topluluğun insan olduğunu anlatamaz. Kızabilseydim onlara nefret edebilseydim eğer savaşırdım, kavga ederdim, bağırırdım ve rahatlardım. Ama kızamıyorum, sadece üzülüyorum bu bencilliklerine. Ve o köpeğe bizi gönderen Allahıma dua ediyorum bu insancıkları ıslah etsin diye...